Een tijdje geleden zijn we gevraagd om eens te kijken naar de veiligheid in een kinderdagopvang. Om eens "een andere blik" op de werkomgeving te richten. Dit soort opdrachten zijn voor ons als veiligheidskundigen redelijk "out of the box" en dus leuk en uitdagend.
Tijdens de rondgang viel me op dat er overal rode lijnen waren aangebracht, op de trappen, bij de keuken en bij een aantal andere risicovolle punten. De kleur van de lijnen was opvallend genoeg om mijn aandacht te trekken. Dus, nieuwsgierig als ik ben, toch maar even nagevraagd wat de bedoeling is van de rode lijn.
"De kinderen weten dat ze niet over de rode lijn mogen komen" doen ze dat toch, dan worden ze daar op aangesproken.
Nu lijkt dat op zich een hele goede maatregel, tot een kind besluit dat het toch wel erg leuk is om eens aan de andere kant van de lijn te kijken. Laten we eerlijk zijn.... alles wat eigenlijk niet mag... is toch het spannendst... En de uitdagingen zijn er;
- De brandtrap op klimmen tot de tweede verdieping. (Hoe leuk is het om van bovenaf rond te kijken !)
- Eens kijken in de lade met scherpe keukenmessen. (Altijd interessant, zo'n mes !)
Er is echt een grenzeloos vertrouwen in de rode lijn en het gedrag van de kinderen.
Maar........ is dat terecht ?. Gaat er nooit iemand over de lijn ? Is een begeleider of begeleidster altijd in staat om iedereen in de gaten te houden ? Is een begeleider snel genoeg om te voorkomen ?
Zomaar wat vragen die in me opkomen, zou het ook in deze situatie niet beter zijn om;
- Het gevaar weg te nemen....
(Geen messen onder handbereik in de keuken)
- Het gevaar af te schermen.....
(Een hek onder aan de trap zodat deze alleen via de noodroute gebruikt kan worden)
Een ogenschijnlijk "controleerbare" situatie kan in een split-second veranderen in een incident. Zeker als er sprake is van kinderen die ontdekken en grenzen opzoeken.
Voorkomen is beter dan de ouders in te moeten lichten !
